Hæstiréttur tók undir með héraðsdómi að um ekki hefði verið ólögmæt nauðung að ræða þar sem efni samningsins kvað á um betri hagsmuni fyrir stefnanda heldur en ef honum hefði verið sagt upp. Hins vegar ógilti Hæstiréttur nokkur ákvæði samningsins á grundvelli 36. gr. samningalaga, nr. 7/1936, þar sem þau fólu í sér afsal á greiðslum sem starfsmaðurinn hefði ella hlotið við niðurlagningu starfs síns. Bankastjórn hefði með því hlunnfarið starfsmanninn og við samningsgerðina naut starfsmaðurinn ekki aðstoðar lögmanns.Hrd. 2000:1056 nr. 378/1999 (Landsbanki Íslands)[HTML][PDF] Hrd. 2000:1072 nr. 377/1999[HTML][PDF] Hrd. 2004:615 nr. 337/2003[HTML] Hrd. 2004:624 nr. 338/2003[HTML]