Í málinu var ágreiningur tveggja fyrirtækja um gagnkvæm viðskipti. Við höfðun málsins í héraði snerist það um kröfu um greiðslu 11 ógreiddra reikninga auk vaxta. Stefndi átti þar margar gagnkröfur á móti sem sumar voru viðurkenndar. Álitamál var að hvaða leyti stefnandi átti að taka tillit til mögulegra gagnkrafna í stefnunni. Stefnandi hélt kröfum sínum til streitu og lét það í hendur dómstóla um að vinna úr þessu.
Hæstiréttur taldi málatilbúnaður stefnanda að þessu leyti hafi verið gallaður enda hafi hann ekki tekið breytingum að þessu leyti fyrr en við munnlega málsmeðferð. Hins vegar væri ekki um svo alvarlegan galla að ræða að það myndi leiða til ómerkingar á dómsúrlausn héraðsdóms.