E lenti í vinnuslysi þann 6. mars 2002 um borð í skipi sem D átti, og stefndi E því bæði D og vátryggingafélagi hans til greiðslu skaðabóta með stefnu birtri 24. maí 2006. Í millitíðinni höfðu verið sett ný lög um vátryggingarsamninga, nr. 30/2004, er tóku gildi 1. janúar 2006. Nýju lögin fólu í sér breytingu á málsóknarreglum eldri laga er kváðu á um að stefna skuli bæði vinnuveitandanum og vátryggingafélaginu, í stað þess að stefna einvörðungu vinnuveitandanum.
Hæstiréttur taldi að hin nýju lög kvæðu ekki nógu skýrt um lagaskil varðandi atvik sem áttu sér stað fyrir gildistöku laganna og dómsmál óhöfðuð. Af þeim orsökum væri ekki hægt að beita nýju lögunum að því leyti, heldur þeim eldri. Samkvæmt eldri lögunum eignaðist tjónþolinn ekki kröfu á hendur ábyrgðartryggjanda fyrr en bótakrafan hefði verið dæmd á hendur tjónvaldi, en um slíkt hefði ekki verið að ræða í þessu tilviki. Niðurstaðan varð því að kröfum E gagnvart vátryggingarfélagi D var vísað frá dómi.