Lagakenning um að gerandi er samt sem áður refsiábyrgur fyrir gjörðir sínar þótt hann hafi ekki komist hjá því framkvæma hina refsiverðu háttsemi er leiddu til afleiðinganna, ef gerandinn af frjálsum vilja skapaði þær aðstæður. Er oft notað í tengslum við sjálfsvörn og gáleysi sökum ölvunar.