Úrlausnir.is

Yfirlit

Hæstaréttardómar (20)
Dómasafn Hæstaréttar (3)
Umboðsmaður Alþingis (1)
Stjórnartíðindi (8)
Dómasafn Landsyfirréttar (2)
Alþingistíðindi (20)
EES-viðbætir við Stjórnartíðindi ESB (16)
Lovsamling for Island (12)
Alþingi (154)
Aðrir úrlausnaraðilar

• Áfrýjunarnefnd neytendamála (1)
• Evrópudómstóllinn (755)
• Héraðsdómur Norðurlands eystra (1)
• Héraðsdómur Reykjaness (4)
• Héraðsdómur Reykjavíkur (20)
• Héraðsdómur Suðurlands (1)
• Héraðsdómur Vestfjarða (1)
• Kærunefnd húsamála (1)
• Kærunefnd útlendingamála (12)
• Landsréttur (3)
• Landsyfirréttur (1)
• Mannréttindadómstóll Evrópu (2766)
• Póst- og fjarskiptastofnun (1)
• Úrskurðarnefnd fjarskipta- og póstmála (10)
• Úrskurðarnefnd fæðingar- og foreldraorlofsmála (1)
• Úrskurðarnefnd velferðarmála (2)

Fara á yfirlit

Úrlausnir Hæstaréttar Íslands

Hrd. 1939:252 nr. 73/1938 ^[PDF]

---

Hrd. 1987:1600 nr. 244/1985 (Hjarðarhagi 58 - Merkjateigur 7) ^[PDF]

---

Hrd. 1992:17 nr. 504/1991 (Sæbraut I) ^[PDF]

---

Hrd. 2003:2660 nr. 216/2003 (Bálkastaðir)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 2004:822 nr. 244/2003^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 61/2009 dags. 1. október 2009^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 661/2009 dags. 8. desember 2009 (Hjúskapur í Japan)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 334/2009 dags. 25. febrúar 2010 (Landspilda nr. 381 á Vatnsenda)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 176/2011 dags. 8. apríl 2011 (Bobby Fischer - Hjúskapur í Japan)^{[HTML] [PDF]}
Í þessu máli reyndi á innlenda viðurkenningu á hjónaböndum sem stofnuð eru erlendis með öðrum hætti en hér á landi. Það snerist um erfðarétt maka Bobbie Fischers en hún taldi að til hjúskaparins hefði stofnast í Japan.
Í Japan nægir að senda ákveðið eyðublað til yfirvalda til að stofna til hjónabands en ekki framkvæmd sérstök athöfn.

Í fyrra máli fyrir Hæstarétti taldi Hæstiréttur að ekki hefðu verið lögð fram næg gögn til að sýna fram á það. Það var hins vegar ekki vandamál í þetta skiptið.

---

Hrd. 341/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 311/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 310/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 314/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 300/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 301/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 340/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin - FSCS)^{[HTML] [PDF]}
Við hrun fjármálamarkaðarins árið 2008 voru sett svokölluð neyðarlög (nr. 125/2008). Í 6. gr. laganna var bætt við nýju ákvæði í lög um fjármálafyrirtæki er kvað á að „[v]ið skipti á búi fjármálafyrirtækis njóta kröfur vegna innstæðna, samkvæmt lögum um innstæðutryggingar og tryggingakerfi fyrir fjárfesta, rétthæðar skv. 1. mgr. 112. gr. laga um gjaldþrotaskipti o.fl.“. Þetta olli ósáttum við slitameðferð Landsbanka Íslands hf. og fór það fyrir dóm.

Einn kröfuhafinn, breskur tryggingarsjóður fyrir viðskiptavini viðurkenndra fjármálafyrirtækja (FSCS), krafðist viðurkenningar á kröfu sem slitastjórnin hafði samþykkt sem forgangskröfu. Aðrir kröfuhafar voru ekki sáttir og báru upp ágreining sinn við slitastjórnina. Slitastjórnin vísaði ágreiningnum til héraðsdóms.

Hæstiréttur viðurkenndi kröfu FSCS um að krafa þeirra skyldi sett í hærri forgang við skipti búsins. Við úrlausnina þurfti Hæstiréttur að meta stjórnskipulegt gildi 6. gr. laga nr. 125/2008. Þar mat hann svo á að aðstæður fjármálamarkaðarins væru slíkar að bæði stjórnvöld og Alþingi töldu ókleift að endurfjármagna bankana með fé úr ríkissjóði svo þeir gætu starfað áfram. Að auki stefndu önnur stærri fjármálafyrirtæki í óefni og var staða þeirra tæp. Með hliðsjón af „þeim mikla og fordæmalausa vanda, sem við var að etja, og þeim skýru markmiðum sem stefnt var að, verður við úrlausn um lögmæti ákvarðana löggjafans að játa honum ríku svigrúmi við mat á því hvaða leiðir skyldu farnar til að bregðast við því flókna og hættulega ástandi sem upp var komið“.

Þegar kom að mögulegu tjóni sóknaraðila vegna lagabreytinganna var litið til þess að Landsbankinn hafði þegar á þessu stigi höfðað nokkur skaðabótamál og riftunarmál en óljóst væri um árangur þeirra málsókna þegar dómurinn var kveðinn upp og því ókleift að vita á þeim tíma hve mikið myndi fást greitt af þeim þegar uppi væri staðið.

Rök Hæstaréttar varðandi breytingar á rétthæð krafna voru í grunni séð þau að allt frá 1974 hafi komið ítrekað fram í löggjöf breytingar á ákvæðum laga um skipun krafna í réttindaröð á þann veg að forgangskröfur hafi verið ýmist rýmkaðar eða þrengdar, sem hefur áhrif á stöðu annarra krafna í hag eða óhag. Með hliðsjón af þessu var ekki fallist á málatilbúnað sóknaraðila um að þeir hafi haft réttmætar væntingar til þess að reglunum yrði ekki breytt þeim í óhag.

Kröfuhafar komu á framfæri málatilbúnaði um að löggjöfin fæli í sér afturvirkar skerðingar á réttindum þeirra. Hæstiréttur mat málatilbúnaðinn á þann veg að breytingarnar sem löggjöfin fól í sér giltu um skipti almennt sem hæfust eftir gildistöku laganna. Löggjöfin mælti ekki fyrir um breytingar á skipan skipta sem væru þegar hafin eða væri þegar lokið. Af þeirri ástæðu hafnaði hann þeirri málsástæðu kröfuhafanna.

---

Hrd. 312/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 313/2011 dags. 28. október 2011 (Neyðarlögin)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 596/2012 dags. 16. maí 2013 (Deka Bank Deutsche Girozentrale gegn íslenska ríkinu)^{[HTML] [PDF]}

---

Hrd. 472/2017 dags. 31. maí 2018^{[HTML] [PDF]}

---