Málið var höfðað til innheimtu á vörugjaldi vegna löndunar á hafbeitarlaxi á hafnarsvæði Vogahafnar. Fyrirtækið hafði áður leigt afmarkað svæði innan hafnarsvæðis sveitarfélagsins.
Við úrlausn málsins skipti máli hver merking hugtaksins ‚höfn‘ væri í skilningi tiltekins ákvæðis hafnalaga sem gjaldskráin fékk heimild í. Við túlkun ákvæðisins leit Hæstiréttur til skilgreiningar hugtaksins í öðru lagaákvæði lagabálksins og sá ekki annað en að í bæði reglugerðinni og gjaldskránni sem byggðu á lögunum kæmi sá skilningur glögglega fram. Fyrirtækið var því ekki talið vera að nota höfnina og þar af leiðandi sýknað af kröfum sveitarfélagsins.