Úrlausnir.is - Merkimiði - 2. mgr. 111. gr. laga um meðferð einkamála, nr. 91/1991

Úrlausnir Hæstaréttar Íslands

Hrd. 1994:758 nr. 10/1994 (Skattfrjáls jöfnunarhlutabréf)^[PDF]

Hrd. 1997:126 nr. 222/1995^[PDF]

Hrd. 1998:3992 nr. 110/1998 (Efnalaugin Hreinar línur)^[PDF]
Eigandi efnalaugarinnar fékk milligöngumann (fyrirtækjasala) til að selja hana. Kaupandinn gerði tilboð upp á 5 milljónir en fyrirtækjasalinn hafði metið það á 4,8 milljónir. Seljandinn var talinn hafa vitað að kaupandinn hafi verið í rangri trú um verðmat fyrirtækisins og gat því ekki byggt á samningnum.

Hrd. 2000:617 nr. 327/1999 (Afturköllun flugumferðarstjóraskírteinis)^[HTML]^[PDF]

Hrd. 2003:2649 nr. 13/2003 (Jarðvinna)^[HTML]

Hrd. nr. 123/2007 dags. 19. mars 2007^[HTML]

Hrd. nr. 402/2008 dags. 26. febrúar 2009 (Fosshótel - Barónsstígur)^[HTML]

Hrd. nr. 560/2010 dags. 14. apríl 2011^[HTML]

Hrd. nr. 689/2010 dags. 3. nóvember 2011 (Ökumaður ekki undir áhrifum)^[HTML]
Einstaklingur lenti í umferðarslysi þegar hann var að taka framúr í íbúðarhverfi. Hann ók á steinvegg og sótti bætur sér til handa. Félagið beitti því fyrir sér að hann hefði fyrirgert bótarétti þar sem háttsemin jafnaði við stórfellt gáleysi. Hæstiréttur tók undir að um væri að ræða stórfellt gáleysis enda var ökumaðurinn langt yfir hámarkshraða og að bifreiðin væri vanbúin. Talið var að hann bæri ⅓ hluta tjónsins sjálfur og ábyrgð félagsins viðurkennd að ⅔.

Hrd. nr. 330/2011 dags. 10. nóvember 2011 (Málatilbúnaður)^[HTML]

Hrd. nr. 120/2011 dags. 24. nóvember 2011^[HTML]

Hrd. nr. 227/2011 dags. 8. desember 2011 (Rafmagnsslys)^[HTML]

Hrd. nr. 233/2011 dags. 18. október 2012 (Kárahnjúkavirkjun)^[HTML]
Samið var um árið 2005 um framsal vatnsréttinda á vatnasvæði Kárahnjúkavirkjunar sem reisa átti á svæðinu og að réttarstaðan samkvæmt samningnum yrði að öllu leyti jafngild eignarnámi þeirra réttinda. Á grundvelli samningsins var skipuð sérstök matsnefnd sem ákveða ætti umfang og verðmæti þeirra réttinda. Sumir landeigendanna voru sáttir við niðurstöðuna en margir þeirra ekki.

Hópur landeigenda fór í dómsmál til að hnekkja niðurstöðu nefndarinnar hvað varðaði verðmæti réttindanna, og vísuðu til matsgerðar tveggja dómkvaddra matsmanna. Töldu þeir að nefndin hefði beitt rangri aðferðafræði og því hefðu bæturnar verið alltof lágar.

Hæstiréttur nefndi að þar sem fallréttindi væru afar sérstök þyrfti að beita afbrigðum frá hinum hefðbundnu aðferðum við mat á eignarnámsbótum enda lítill eða enginn virkur markaður fyrir nýtingu slíkra réttinda hér á landi. Hann féllst á aðferðafræðina sem matsnefndin beitti þar sem hún var í samræmi við gildandi réttarframkvæmd í viðlíka málum. Þá þyrfti einnig að hafa í huga þær miklu fjárfestingar er fælust í leit og vinnslu á þeirri orkuauðlind, markað fyrir orkuna, og fleiri atriði. Þó féllst hann á með héraðsdómi að við hæfi væri að hækka þær bætur sem landeigendur áttu að fá samkvæmt matsnefndinni.

Hrd. nr. 351/2012 dags. 17. janúar 2013^[HTML]

Hrd. nr. 23/2013 dags. 15. febrúar 2013^[HTML]

Hrd. nr. 652/2012 dags. 26. mars 2013 (Smyrill)^[HTML]

Hrd. nr. 203/2014 dags. 9. apríl 2014^[HTML]

Hrd. nr. 527/2014 dags. 18. ágúst 2014^[HTML]

Hrd. nr. 93/2014 dags. 27. nóvember 2014 (Silfurtúnsreitur í Garðabæ - Goðatún)^[HTML]

Hrd. nr. 200/2015 dags. 20. mars 2015^[HTML]

Hrd. nr. 120/2016 dags. 26. febrúar 2016^[HTML]

Hrd. nr. 186/2016 dags. 1. desember 2016^[HTML]

Hrd. nr. 687/2016 dags. 16. nóvember 2017^[HTML]

Hrd. nr. 411/2017 dags. 26. apríl 2018^[HTML]

Hrd. nr. 190/2017 dags. 18. október 2018 (LÍN og sjálfskuldarábyrgð)^[HTML]